Сайн байна уу хайрт минь.

  Яг одоо гадаа цас орж байна. Будрах нь чиний инээд шиг үл мэдэг, үг дуугүй, дулаахан тийм цас юм. Би сая цайныхаа цагаар их хол газар алхсан. Ганцаараа гудамж дагаад алхаад л байх яагаад ч юм чиний тухай бодоогүй удсан өдрүүд шиг байсан. Машинууд ар араасаа цувраад л, хүмүүс ажил ажилдаа яараад л, үнэндээ энд над шиг гиюүтэй хүн үгүй шиг .

 Ажлын газрынхан өчигдөр баяраа тэмдэглэсэн гээд бөөн ярих зүйлтэй, бусад нь шараа тайлах шалтагтай, харин би ханиадандаа халуурсан царайтай, хаанаас ч юм гэнэт ирсэн чиний тухай бодолтой нэгдүгээр сарын сүүлч ингээд шувтарч байна. Заримдаа амьдралаас залхсан, ядарсан, цөхөрсөн, ганцаардсан ийм үе хүний тэнхээг шалгадаг байх гэж би боддог. Маргаашаас эхлээд хайр нь яг чиний ярьж өгдөг байсан тэр сэргэн мандлын үе шиг,  чиний дандаа дооглон шоолдог гэнэн инээдээрээ, яг л чамтайгаа хамт байсан тэр үеийнхээ гэгээн бодлоороо, хуучнаараа амьдарна аа. Элдэв тээрт бодол, далд санаагүй эв энгийнээр...

 Албан тушаал, ажил, эрх мэдэл, мөнгө, танилууд, монголын баячууд, уул уурхай, хятад монголын харилцаа, Чалкогийн гэрээ, Баярцогт, захирлын томилгоо гээд л би дассан биш би ядарсан байж. Найз нөхөд хүртэл шал худлаа.

 Магадгүй өнөөдөр байгаагүй бол би энэ мэдрэмжийг, өөрийгөө ололгүй өвлийг үдэх байж шүү.  Өвөл, цас, хайр, хацар нь даарсан охин, хоёр жилийн өмнөх энэ нэгдүгээр сарын сүүлч...

 Чи минь ойрдоо ямархуу байна даа. Хоолоо сайн идэж, орондоо оронгуут бодол болохгүй шууд унтаж чадаж байгаа юу, оройн тойргоо хийчихээд компьютер утсаа харахгүй гэж над шиг хичээгээгүй биз дээ. Наана чинь цас гэж байхгүй болохоор намайг чи санахгүй байж чадна байхаа.

Харин энд яг одоо ч цас будраад л байх юм. Би яах вэ..